Afgelopen zaterdag stond ik in de krant, het AD. In eerste instantie kon ik mijn man wel schieten toen ik onverwacht een mailtje kreeg van het AD met de mededeling dat mijn man me had opgegeven voor de rubriek Buitenbeentjes, maar hij bedoelde het lief en dus ging ik het gesprek aan. Na een voor-interview om te horen of mijn verhaal interessant genoeg zou zijn, kreeg ik te horen dat het interessant genoeg was en dat ik een uitgebreid interview zou krijgen en dat er ook een fotograaf zou komen om foto’s te maken.
Ik vond het spannend, want ik had niet een goed beeld van wat ik kon verwachten van het interview. Ik wist dat het over mij en m’n diagnoses zou gaan, maar niet precies in welke context. Het gesprek was gezellig. Er werden allerlei vragen op me afgevuurd, maar wel op een leuke manier. Ook met de fotograaf was het gezellig en werd het een lekkere bende in de keuken. M’n schort is nog nooit zo vies geweest 😉
Toen kwam afgelopen zaterdag het moment dat het artikel in de krant stond. Ook dat was spannend, want wat stond erin? Wat is er van mijn verhaal gemaakt? Je kunt je vast voorstellen dat ik ’s morgens gelijk op m’n fiets stapte om de krant te kopen 🙂 Tijdens het lezen verbaasde ik me af en toe over de woordkeuze. Sommige dingen waren wat aangedikt en sommige dingen staan er wat krom in als je de achtergrond kent, maar al met al ben ik blij met het artikel en vooral ook met de foto’s die ik erbij heb gekregen, want die zijn echt leuk geworden!
Ondertussen heb ik al vele leuke en positieve reacties mogen ontvangen op het stuk in de krant. Dat doet me goed, want het is ook best kwetsbaar om je verhaal op die manier te delen. Waarom ik het heb gedaan? Omdat een diagnose hebben (of meerdere) niet erg is. Mijn autisme en adhd maken mij niet minder als mens, als persoon. Ik geloof ook dat ondanks dat het soms best lastig en ingewikkeld is, het ook mijn leven verrijkt. Ik ben blij dat ik mijn diagnoses heb gekregen, want ze hebben me meer inzicht in mezelf gegeven. Nee, ik kan niet alles zoals anderen dat kunnen. Ik snap niet altijd alles. Ik begrijp soms niet alles of kan me ergens totaal geen voorstelling van maken, maar ik doe wel m’n best. Mijn hoofd werkt anders en dat is oké.
Mijn diagnoses, en met name mijn autisme diagnose, zorgden ervoor dat ik de lat voor mezelf iets lager kon leggen. Ik kan niet alles zoals een ander, omdat mijn hoofd anders werkt. Ik mag de dingen ook op manier doen. Zo run ik mijn thuisbakkerij, Irene’s HomeBakery, ook op mijn manier. Met ups en downs en struggles, maar opgeven doe ik niet. Ik run mijn bakkerij met liefde, op mijn eigen autistische adhd manier. M’n bedrijf groeit misschien niet zo snel als bij anderen zonder diagnose, maar er is groei en het belangrijkste is misschien nog wel dat ik plezier heb in wat ik doe. Ik bak met en vanuit passie. Met liefde voor het bakken en aandacht voor het proces.
Het artikel eindigt met de vraag wat ik écht zou willen als ik alles zou kunnen kiezen. Dat zou dan toch m’n eigen kleine bakkerijtje zijn. Met een paar tafeltjes waar je kunt zitten met een kop koffie en wat lekkers uit de bakkerij. Een fijne, knusse plek waar ook ruimte is om een workshop te geven. Dan maakt mijn hart een sprongetje. Net zoals mijn hart elke keer een sprongetje maakt bij elke bestelling die binnen komt. Dank je wel voor jouw support.
Liefs, Irene
